παραμητρίτιδα

(Ιατρ.). Φλεγμονή του παραμήτριου-συνεκτικού ιστού, συνεχόμενου με τη μήτρα. Οφείλεται, γενικά σε σταφυλόκοκκους, στρεπτόκοκκους ή κολοβάκιλους που εισβάλλουν στο παραμήτριο από τον τράχηλο της μήτρας (κατά τις εκτρώσεις, ειδικά αυτές που γίνονται έξω από το νοσοκομείο), από το σώμα της μήτρας (μετά από επιπλοκές τοκετού) ή, κάποιες φορές, από άλλα όργανα, όπως το ορθό ή η ουροδόχος κύστη. Η π. εκδηλώνεται στη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας μετά τον τοκετό ή την έκτρωση και χαρακτηρίζεται από γενική κακουχία, αδυναμία, ρίγη, υψηλό πυρετό και ελαφρό πόνο στο υπογάστριο. Η φλεγμονώδης διήθηση, που παρουσιάζεται στο παραμήτριο, φτάνει στα τοιχώματα της μικρής πυέλου και συνήθως απορροφάται σε μια ή δυο εβδομάδες.

* * *

η

ιατρ. φλεγμονή τού παραμητρίου, η οποία αφορά και στο περιτόναιο, στους πλατείς συνδέσμους τής μήτρας και στα συνδετικά στοιχεία τής βάσης τών συνδέσμων αυτών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + μήτρα + επίθημα -ίτιδα (πρβλ. παρω-τίτιδα). Η λ., στον λόγιο τ. παραμητρῖτις, μαρτυρείται από το 1894 στον Ευ. Γ. Τριανταφύλλη].